جدال با مرگ

و مرگ هرچه که باشد، چه پایان زندگی و چه پلی بین این زندگی و زندگی ابدی، برای ما هراسناک است. هرچند که آن را گریزناپذیر می دانیم اما انسان همیشه به دنبال راهی برای مقابله با مرگ بوده. در همین راستا تلاش های زیادی کرده تا مرگ را به چالش بکشد و با آنچه مرگ را باعث می شود مبارزه کند. دانش و تکنولوژی امروز ما شاید نتواند جلو مرگ را بگیرد اما می تواند آن را به عقب بیندازد. شاید هیچ وقت نتوانیم جلوی مرگ را بگیریم اما قطعا مفهوم مرگ در آینده برای ما تغییر خواهد کرد.

مرگ یک موجود زنده پیچیده، مثل انسان مفهومی پیچیده‌تر از بین رفتن بخشی از بدن او یا مردن سلول هایش است. مرگ انسان ممکن است مستقل از عملکرد اجزای بدن رخ دهد. اگر قلب انسان به درستی کار نکند می تواند با گرفتن یک قلب جدید یا کار گذاشتن یک باتری قلبی به زندگی ادامه دهد. بسیاری از اعضای دیگر بدن هم در صورت آسیب دیدن قابل جایگزین شدن هستند. حتی مغز انسان ها در بعضی موردها با وجود آسیب می تواند به کارش ادامه دهد. نبود چه چیزی می تواند باعث شود که ما دیگر وجود نداشته باشیم؟ چه چیزی باعث مرگ ما می شود؟

سایه های مرگ

آنچه که به طور طبیعی باعث مرگ انسان می شود، آسیب شدید و غیرقابل برگشت به دستگاه های حیاتی بدن است. با این حال بسیاری از افراد بر اثر کهولت سن جان خود را از دست می دهند. در مورد اول می توان با جایگزین کردن اعضای آسیب دیده، ترمیم بافت ها و … شخص را بهبود بخشید. حتی در موردهایی که امکان ترمیم بدن وجود نداشته باشد. اعضای مصنوعی به کمک انسان می آیند اما آنچه موجب پیری و مرگ بر اثر کهولت سن می شود، مربوط به عملکرد بدن است. اما همیشه مرگ به سادگی کهولت سن نیست و می‌توان مرگ‌های عجیبی را نیز شامل بشود؛ در ادامه شما می‌توانید عجیب‌ترین مرگ‌ها را در مقاله عجیب‌ترین مرگ‌های تاریخ مطالعه کنید.

امروزه به خوبی می دانیم که چه چیزهایی بر سلامت جسم ما مؤثر هستند، از رژیم غذایی و سبک زندگی گرفته تا طول دنباله تلومر؛ به جزء سبک زندگی سالم که می تواند در سلامتی و طول عمر ما بسیار موثر باشد دو عامل تاثیر مهمی بر سلامت ما در دراز مدت دارند، دستگاه ایمنی بدن و دنباله تلومر۔ دستگاه ایمنی بدن هم به مرور مثل بقیه اعضا دچار زوال می شود. همین موضوع باعث آسیب پذیری افراد سالمند نسبت به عفونت های مختلف می شود.

یک عضو کوچک در دست در نزدیکی قلب به اسم «تیموس» کار تولید سلول های ایمنی را انجام می دهد. محققان روش هایی را برای معکوس کردن زوال این عضو پیدا کرده اند. با ژن درمانی با مصرف دارو می توان جلوی تحلیل رفتن این عضو را در بدن گرفت. اما بسیاری از مشکلات زمانی شروع می شود که تقسیم سلولی در بدن اتفاق نمی افتند و سلول های جدید در بدن ساخته نمی شوند. یکی از دلایل این موضوع کوتاه شدن دنباله های تلومر است.

بخش های انتهایی کروموزوم ها بعد از هر تقسیم سلولی اندکی کوتاه تر می شوند. محققان روش هایی برای کند کردن این فرایند پیدا کرده اند تا  تقسیم سلولی دیرتر از کار بیفتد. اما روش های دیگری نیز برای مبارزه با پیری و مرگ وجود دارد. اگر بتوانیم بدن خود را عوض کنیم چطور؟ اگر بتوانیم هوشیاری خود را به بدن دیگری منتقل کنیم چه اتفاقی می افتد؟ آیا ما هنوز زنده ایم؟ آیا این موجود جدید ما هستیم؟

نیمه انسان ها یا سایبورگ

هرچه که دانش و تکنولوژی ما پیشرفت کند، نمی تواند جلوی حوادث ناگهانی و از بین رفتن بدن را بگیرد. هرچند که تلاش های زیادی برای ساخت اعضای مصنوعی با چاپگرهای سه بعدی زیستی می شود اما باز هم استفاده از اعضای مصنوعی و غیرزیستی اجتناب ناپذیر به نظر می رساند. سال هاست که دانشمندان و محققان به دنبال ارتباط بین انسان و ماشین هستند. موفقیت های زیادی نیز در این زمینه به دست آمده. اعضای جدید می توانند علاوه بر ترمیم بدن ما قابلیت های جدید به ما اضافه کنند.

قدیمی‌ترها فیلم «پلیس آهنیپلیس آهنی 1987 (robocop)پلیس آهنی یک فیلم علمی تخیلی محصول سال ۱۹۸۷ است. کارگردانی این اثر را پل ورهوفن فیلم‌ساز هلندی‌الاصل برعهده داشت. این فیلم یکی از بهترین آثار علمی-تخیلی دهه ۱۹۸۰ است و حتی در زمان انتشار، در ایران نیز معروف شد. » را به خوبی به یاد دارند، پلیسی که در یک تعقیب و گریز به شدت آسیب می بیند و به کمک گروهی از محققان، با جایگزین کردن قسمت هایی از بدنش به یک نیمه انسان تبدیل می شود. مهم ترین تجربه نسل ما از یک سایبورگ به همین فیلم محدود می شود. اما امروز سایبورگ های واقعی زیادی وجود دارند.

بسیاری از افراد به خاطر مشکلاتی که برایشان به وجود آمده از اعضای روباتیک استفاده می کنند. تصور کنید دست خود را در یک حادثه از دست داده اید اما حال می توانید از یک دست روباتیک که به همان راحتی دست واقعی خود می توانید کنترلش کنید استفاده می کنید. هیجان انگیز است به جز کاربردهای درمانی می توان از این روش برای ارتقای قابلیت های انسان استفاده کرد. تلاش های شرکت هایی مثل تورالینک برای ایجاد ارتباط بین مغز و ابزارهای نتایج جالبی رسیده. امروز

این امکان را داریم که با کاشت یک تراشه در مغز بین کامپیوتر و مغز ارتباط برقرار کنید و تنها با فکر کردن دستورهایی را به کامپیوتر ارسال کنیم. تصور کنید با کاشت یک تراشه در سر بتوانیم مغزمان را مستقیم به اینترنت متصل کنیم. البته این موضوع نگرانی هایی را هم به وجود آورده. سایبورگ ها می توانند توسط زیست هکرها هک شوند. اگر به کمک یک تراشه بین مغز و کامپیوتر ارتباط برقرار کنیم، حتما افرادی خواهند بود تا همان طور که کامپیوترها و سامانه های دیجیتال را هک می کنند، انسان ها را نیز هک کند. چه کسی می داند شاید زامبی های واقعی سایبورگ هایی باشند که با یک ویروس کامپیوتری به آن ها حمله شده!

مرز بین انسان و غیر انسان

اما مهم ترین سوالی که در این زمینه وجود دارد، مرز بین انسان و غیر انسان بودن است. تا کجا می توانیم اعضای بدن انسان را با اعضای مصنوعی جایگزین کنیم؟ شاید بگویید همه اعضا به جز مغز انسان را می توانیم جایگزین کنیم. خود مغز را چطور؟ اگر روزی بتوانیم اطلاعات روی مغز را استخراج کنیم و در یک کامپیوتر قرار دهیم چطور؟ آیا باز هم می توانیم بگوییم که این شخص زنده است؟ پاسخی برای این سوال ها نداریم اما می دانیم در آینده سایبورگ هایی زیادی در کنار ما زندگی خواهند کرد. شاید در آینده سایبورگ شدن به راحتی و عمومیت خرید یک گوشی موبایل باشد.